Lieve moesje,
hoe zwaar valt het me soms
om niet even bij u te kunnen zijn.
Toch is daar ook die diepe rust en vrede
te midden van alle verdriet en pijn.
Wat zou ik u graag nog even knuffelen,
omarmen; ja, nog even zien.
Maar ik weet niet of dat moment nog komt,
doch ik vertrouw op de God Die ik dien.
Misschien ben ik er niet bij
als u de laatste adem uitblaast.
Die gedachte is soms als een storm
die ruw en onbeheerst raast.
Dan word ik overspoeld door emoties
en mijn tranen stromen en stromen.
Maar door dit alles zie ik ook Zijn hand,
die mij nodigt dicht bij Hem te komen.
Dan leg ik mijn hand in die van Hem
en kijk Hem vol verdriet aan.
‘Opdat je op Mij leert vertrouwen’ klinkt zacht,
‘maar weet dat Ik heel de weg naast je zal gaan.’
‘Opdat je op Mij leert vertrouwen …’
Ik buig mijn hoofd, en geef mij over aan Hem.
Ondanks alles versterken Zijn woorden mij,
en dus ik luister naar Zijn liefdevolle stem.
Ik weet mij geborgen en geliefd,
en vreugde vindt haar weg in mijn hart.
Mijn ziel zingt: Groot is Uw trouw, o Heer;
ja, ook in mijn grootste en diepste smart.
Lees meer op >>
'Into Your Hands'