Dit ene zinnetje, ja, het deed open onze ogen.
Deed ons beseffen, dat we geloven mogen.
Dat God ons nabij is, keer op keer,
want we vergaten het telkens weer.
We weten wel, dat we op Hem kunnen vertrouwen.
Dat we heel ons leven op Hem kunnen bouwen.
Ook ja, misschien juist wel voor de komende tijd,
als dit nieuwe leven in me dijt.
Maar soms zijn we zo bang, dat ook dit kindje van ons wordt genomen,
terwijl we weten, dat we ook met deze angst bij Hem mogen komen.
En dat, wat er ook gebeurt, alles medewerkt ten goede,
maar soms, dan wordt alles ons te moede.
We willen dit kindje zo graag behouden.
Het liefhebben, koesteren, het vasthouden.
O Heer, houdt U toch Uw handen om ons heen.
Bescherm ons, want we kunnen nergens anders heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten